Dziecko powinno być ochrzczone w parafii jego rodziców (w uzasadnionych przypadkach za zgodą własnego proboszcza w innej parafii).

Udzielenie chrztu powinno nastąpić w pierwszych tygodniach po narodzeniu dziecka.

Przy wyborze imienia dla dziecka rodzice powinni troszczyć się o to, by wybrane imię było zgodne z duchem chrześcijańskim (jest to zarazem patron dziecka).

Rodzice dziecka wybierają ojca i matkę chrzestną. Chrzestni powinni mieć ukończone co najmniej 16 lat, być osobami które przyjęły sakrament Chrztu, Eucharystii i Bierzmowania, być wierzącymi i systematycznie praktykującymi osobami. Powinni mieć intencję i zrozumienie pełnienia tego zadania, być wolnymi od jakiejkolwiek kary kanonicznej wymierzonej lub deklarowanej. Chrzestnymi nie mogą być rodzice przyjmującego chrzest.

W celu spisania aktu chrztu dziecka, należy zgłosić się do kancelarii parafialnej na około 2 tygodnie przed planowanym chrztem i przedstawić do wglądu odpis aktu urodzenia dziecka (z Urzędu Stanu Cywilnego), świadectwo ślubu kościelnego (tylko przy pierwszym chrzcie w parafii), świadectwa moralności chrzestnych (od własnych proboszczów) oraz podać dane personalne chrzestnych (imię, nazwisko, wiek i adres zamieszkania).

W dniu chrztu należy: zgłosić się 15 minut przed ceremonią, w celu dopełnienia ostatecznych formalności (złożenie podpisów w Księdze Chrztów), przynieść ze sobą świecę chrzcielną i białą szatę. Podczas ceremonii chrztu wszyscy powinni przystąpić do Komunii św. (rodzice i chrzestni po spowiedzi sakramentalnej, w stanie łaski przystępują do Komunii św.).

Pierwszy Sakrament Pokuty i pierwszy pełny udział we Mszy św. Przygotowanie do I Komunii św. rozpoczyna się już w kl. “0” (a tak naprawdę rodzice przygotowują dziecko do tego sakramentu już od jego narodzenia – poprzez wspólną modlitwę, pacierz, udział w życiu liturgicznym parafii, Mszy św.).

Termin zgłoszenia w kancelarii parafialnej dziecka do tego sakramentu, to rok szkolny i katechetyczny klasy I szkoły podstawowej. Dzieci, które zostały ochrzczone w innej parafii są zobowiązane do przedstawienia świadectwa chrztu.

Bezpośrednie przygotowanie do tego sakramentu dokonuje się w ramach katechizacji klas II szkoły podstawowej oraz poprzez spotkania – katechezy dla rodziców (w każdym miesiącu).

Sakrament Bierzmowania udzielany jest młodzieży ze szkoły ponadpodstawowej (obecnie gimnazjum) należącej terytorialnie lub personalnie do parafii. Przygotowanie do tego sakramentu powinno trwać przez cały rok (w niektórych parafiach krócej), spotkania obejmują formację i przygotowanie tej uroczystości.

Sakrament ten może przyjąć osoba, która:

  • złoży prośbę o udzielenie sakramentu
  • uczestnictwo w spotkaniach formacyjnych
  • przedstawi odpis aktu chrztu św.
  • przedstawi zaświadczenie o uczęszczaniu na katechezę

Osoby z poza parafii muszą przedstawić zgodę na przyjęcie sakramentu podpisaną przez Proboszcza swojej parafii.

Spotkanie z Chrystusem w Sakramencie Pokuty wymaga odpowiedniego usposobienia i należytego przygotowania. Usposobieniem jest miłość ku Bogu, a wyraża się ona przez szczerą wolę i gotowość do poprawy, co każe nam podjąć trud odpowiedniego przygotowania się do spowiedzi.

Trud ten polega na spełnieniu wszystkich warunków pokuty.

Warunki sakramentu pokuty:

  • Rachunek sumienia
  • Żal za grzechy
  • Mocne postanowienie poprawy
  • Szczera spowiedź
  • Zadośćuczynienie Panu Bogu i bliźniemu

Z sakramentu pokuty można korzystać przed i po każdej Mszy św.

W naszej parafii można spowiadać się na każde żądanie, pod warunkiem wypełnienia powyższych punktów.

Informacje dla osób przygotowujących się do zawarcia Sakramentu Małżeństwa

Zgodnie z kan. 1115 Kodeksu Prawa Kanonicznego małżeństwa winny być zawierane
w parafii, gdzie przynajmniej jedno z narzeczonych posiada stałe albo tymczasowe zamieszkanie lub miesięczny pobyt. Za zezwoleniem własnego ordynariusza albo własnego proboszcza, wolno małżeństwo zawrzeć gdzie indziej.

Zamieszkanie stałe zgodnie z kan. 102 § 1 KPK nabywa się takim przebywaniem na terytorium jakiejś parafii lub przynajmniej diecezji, które albo jest połączone z zamiarem pozostania tam na stałe, jeśli nic stamtąd nie odwoła, albo trwało przez pełnych pięć lat.

Tymczasowe zamieszkanie zgodnie z kan. 102 § 2 KPK nabywa się przez takie przebywanie na terenie jakiejś parafii lub przynajmniej diecezji, które albo jest połączone z zamiarem pozostania tam przynajmniej przez trzy miesiące, jeśli nic stamtąd nie odwoła, albo przedłużyło się rzeczywiście do trzech miesięcy.

Małżeństwo w parafii wojskowej mogą zawrzeć również te osoby z których przynajmniej jedno personalnie przynależy do Ordynariatu Polowego Wojska Polskiego.

Są to (wg Konstytucji Apostolskiej Jana Pawła II: “Spirituali Militium Curae” oraz Statutu Ordynariatu Polowego WP) następujące osoby:

  • Żołnierze zawodowi, ich współmałżonkowie, dzieci, także pełnoletnie, o ile mieszkają w domu rodziców oraz dzieci i krewni zamieszkujący razem z nimi
  • Żołnierze w czynnej służbie wojskowej (niezawodowi), w czasie pełnienia tej służby
  • Pracownicy cywilni, zatrudnieni na stałe w jednostkach (instytucjach) wojskowych oraz w domach prywatnych osób pełniących zawodową służbę wojskową
  • Uczniowie szkół wojskowych
  • Zatrudnieni lub przebywający w szpitalach wojskowych, w domach starców i w podobnych instytucjach wojskowych
  • Członkowie instytutów zakonnych i wierni świeccy zatrudnieni na stałe przez Ordynariusza Polowego lub za jego zgodą
  • Wszyscy, którzy pracują dla sił zbrojnych, jeśli ich związek z armią jest uznany przez prawo cywilne. Członkowie ich rodzin, mianowicie współmałżonkowie i dzieci – także jeśli są samodzielni – zamieszkujący w tym samym domu, a także krewni i służba, zamieszkujący pod tym samym dachem

Narzeczeni mają obowiązek zgłosić się do kancelarii parafialnej najpóźniej na trzy miesiące przed planowaną datą ślubu. Zgłaszając się po raz pierwszy do kancelarii narzeczeni przynoszą ze sobą następujące dokumenty:

  • Dowód osobisty
  • Aktualne świadectwo chrztu (z przeznaczeniem do Sakramentu Małżeństwa. Ważność tego zaświadczenia upływa po 6 miesiącach od daty wystawienia)
  • Świadectwo bierzmowania (jeżeli ten sakrament nie jest odnotowany na świadectwie chrztu)
  • W przypadku wdowców akt zgonu poprzedniego małżonka

Przygotowanie duchowe i poprawne do małżeństwa obejmuje:

  • Dwukrotną spowiedź – po zgłoszeniu na zapowiedzi oraz w ostatnim tygodniu przed ślubem
  • Udział w konferencjach przedmałżeńskich

W ostatnim tygodniu przed ślubem narzeczeni zgłaszają się do kancelarii parafialnej przedstawiając następujące dokumenty:

  • Indeks lub zaświadczenie odbycia nauk przedmałżeńskich z wpisem drugiej spowiedzi przedmałżeńskiej
  • Licencję, jeżeli sakrament zawierany jest poza własną parafią.
  • Zaświadczenie z USC uprawniające do tzw. ślubu konkordatowego lub odpis aktu wcześniej zawartego ślubu cywilnego.
  • Dane świadków (Imię i nazwisko, wiek, adres zamieszkania)

W dniu ślubu narzeczeni wraz z dwoma świadkami zgłaszają się do kancelarii parafialnej w celu spisania aktu ślubu.

Filmowanie i robienie zdjęć podczas uroczystości ślubnej podlega przepisom liturgicznym i musi być wcześniej uzgodnione z duszpasterzem.

Sakrament święceń jest sakramentem, dzięki któremu posłanie, które nasz Pan Jezus Chrystus powierzył Apostołom, nadal jest spełniane w Kościele aż do końca czasów. Jest to sakrament posługi apostolskiej. Obejmuje on trzy stopnie: episkopat, prezbiterat i diakonat.

Na mocy tego sakramentu niektórzy spośród wiernych naznaczeni niezatartym charakterem stając się świętymi szafarzami zostają konsekrowani i przeznaczeni, aby każdy odpowiednio do swojego stopnia wypełniając w osobie Chrystusa zadania nauczania, uświęcania i kierowania był pasterzem Ludu Bożego. Ponieważ sakrament świeceń jest sakramentem posługi apostolskiej, dlatego też przekazywanie tego daru, należy do biskupów jako następców Apostołów. Zgodnie z tym założeniem szafarzem udzielania sakramentu świeceń jest biskup – konsekrowany i ważnie wyświęcony, to znaczy włączony w sukcesję apostolską.

W Ordynariacie Polowym Wojska Polskiego szafarzem święceń jest Biskup Polowy WP, który kierując się wskazaniami zawartymi w Konstytucji Apostolskiej Jana Pawła II “Spirituali militum Curae” może za zgodą Stolicy Apostolskiej utworzyć własne seminarium duchowne, aby następnie alumnów, którzy uzyskają właściwą formację dopuścić do święceń w Ordynariacie.

W Polsce kandydaci do pracy w Ordynariacie Polowym WP za zgodą Biskupa Polowego przyjmowani są do Wyższego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Warszawie, gdzie odpowiednią formację do święceń zdobywają jako alumni Ordynariatu Polowego WP.

Po okresie odpowiedniej formacji oraz spełnieniu wszystkich norm nakazanych przez Prawo Kanoniczne zostają oni dopuszczeni do święceń w stopniu diakonatu i inkardynowani do Diecezji Wojskowej, a następnie Biskup Polowy WP udziela im święceń prezbiteratu.

Każdy z siedmiu sakramentów jest środkiem, przez który zmartwychwstały Pan, mocą swojego Ducha, udziela człowiekowi różnych zbawczych łask. Kościół katolicki naucza, że również sakrament namaszczenia chorych jest jednym z sakramentów ustanowionych przez Chrystusa. Wspomina o nim św. Marek oraz św. Jakub.

Udzielenie sakramentu chorych nie ma na celu – jak się nieraz sądzi – wyłącznie przygotowania człowieka na śmierć, lecz również umocnienie go w jego cierpieniach. ” Człowiek niebezpiecznie chory potrzebuje szczególnej łaski Bożej, aby pod wpływem lęku nie upadł na duchu i podlegając pokusom nie zachwiał się w wierze. Dlatego Chrystus w sakramencie namaszczenia daje swoim wiernym, dotkniętym choroba, potężną moc i obronę “. “Sakrament ten udziela choremu łaski Ducha Świętego, która pomaga całemu człowiekowi do zbawienia, a mianowicie umacnia ufność w Bogu, uzbraja przeciw pokusom szatana i trwodze śmierci.

Dzięki tej pomocy chory może nie tylko znosić dolegliwości choroby, ale także je przezwyciężać i odzyskać zdrowie, jeżeli to jest pożyteczne dla zbawienia jego duszy. Jeżeli jest to potrzebne, namaszczenie odpuszcza grzechy i staje się dopełnieniem chrześcijańskiej pokuty “. W sakramencie namaszczenia chorych człowiek dostępuje udziału w zbawczej męce i śmierci Chrystusa. Kościół zachęca wszystkich cierpiących, chorych i umierających, aby świadomie łączyli się z męką i śmiercią Chrystusa i w ten sposób przysparzali dobra całemu ludowi Bożemu, przyczyniając się do jego zbawienia. Sakrament ten jest niejako konsekracją chorego, aby przez swoje cierpienia skutecznie przyczyniał się do zbawiania świata oraz aby przez śmierć sam wszedł do chwały niebieskiej.

We wszystkich sytuacjach życiowych Chrystus obdarowuje nas swoimi łaskami, koniecznymi do spełnienia powierzonych nam przez Niego nowych zadań i do naszego uświęcenia. Ma to miejsce również w wypadku choroby chrześcijanina. Przez sakrament namaszczenia Zbawiciel umacnia cierpiącą osobę, włącza ją w tajemnicę swojej zbawczej męki i śmierci, odpuszcza jej grzechy i uświęca ją. Dzięki łasce tego sakramentu chory lub umierający człowiek zyskuje pomoc dla własnego zbawienia, a równocześnie przez swoje cierpienie i śmierć przymnaża różnych zbawczych darów całemu Kościołowi.

Sakramentalia są to znaki święte ustanowione przez Kościół na podobieństwo sakramentów, by sprawiały skutki duchowe, mocą modlitwy Kościoła.

Jaki jest cel sakramentaliów?

Sakramentalia przygotowują ludzi na przyjęcie głównego skutku sakramentów i uświęcają różne okoliczności życia.

Sakramentalia dzielimy na:

  • błogosławieństwa, które mają charakter przejściowy (błogosławienie osób, miejsc, posiłków itp.).
  • poświęcenia, które są błogosławieństwami o charakterze trwałym (poświęcenie kościoła, ołtarza, różańca, medalika, opata, lektora, akolity itp.).
  • egzorcyzmy, które są modlitwami skierowanymi przeciwko złym duchom, w celu ich wypędzenia.

Co jest głównym celem sakramentów i sakramentaliów?

Głównym celem sakramentów i sakramentaliów jest przygotowanie wiernych do życia wiecznego w Królestwie niebieskim.